Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Si enim ad populum me vocas, eum. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Quid de Platone aut de Democrito loquar? Laboro autem non sine causa; Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Si longus, levis; Beatum, inquit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.

Refert tamen, quo modo.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Iam in altera philosophiae parte. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Non laboro, inquit, de nomine.

Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Sed quid sentiat, non videtis. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Facillimum id quidem est, inquam. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.

In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Duo Reges: constructio interrete. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sed quid sentiat, non videtis. Equidem, sed audistine modo de Carneade?

Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Laboro autem non sine causa;

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Tum mihi Piso: Quid ergo? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Illi enim inter se dissentiunt. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.